استارت هشت میلیاردی سینمای ایران در نوروز
سینمای ایران در نوروز 1392 با اکران پنج فیلم و میلیاردی شدن چهار فیلم از این پنج فیلم، رونق گیشه را همچون نوروزهای پیشین تجربه کرده اما آیا این موفقیت در حد انتظار بوده و می‌توان امیدوار بود که فروشی اینچنینی را در تمام طول سال شاهد باشیم و اقتصاد هنر هفتم، سالی پررونق را تجربه کند و آیا این فروش‌ها با هزینه‌های سنگین تولید برای بخش خصوصی توجیه اقتصادی خواهد داشت؟
به گزارش «تابناک»، اگر فروش 3850 میلیونی «معراجی‌ها» و فروش 2300 میلیونی را با فروش یک میلیاردی «خط ویژه» و فروش 780 میلیونی «چ» تجمیع نماییم و فروش چند میلیونی «با دیگران» را نیز به این رقم بیافزاییم، می‌توان فروش گیش سینماهای ایران را در اکران نوروز 1393 تا به امروز نزدیک به هشت میلیارد تومان ارزیابی کرد که با توجه به فروش کل سینمای ایران در طول یک سال که در حدود چهار برابر همین رقم است، رقم رضایت بخشی است.
این اتفاق در حالی رخ داد در تصمیمی درست، از افزایش قیمت بلیت سینماها جلوگیری شد و طرح سلام سینما نشان داد، مردم توان رفتن به سینما حتی با همین قیمت بلیت را نیز ندارند و یا آنچنان اولویت‌هایی پیش رویشان است که تنها در صورت ارزان شدن قابل توجه قیمت بلیت سینما، راهی سالن‌های سینما خواهند شد و به همین دلیل افزایش قیمت بلیت، به جز ریزش مخاطب سینما، دستاوردی ندارد.
این اتفاق کاملاً در سینمای دیگر کشورها نیز مرسوم است و من باب مثال در سینمای آمریکا، بلیت سینما به طور متوسط هر ساله چند سنت و حتی برخی سال‌ها تنها یک سنت افزایش می‌یابد و طی سی سال قیمت بلیت سینماهای آمریکا سه برابر شده، حال آنکه در همین یک دهه اخیر قیمت بلیت سینماهای ایران بیش از سه برابر رشد داشته و طبیعتاً قدرت خرید مردم با تورمی که شاهدش بوده‌ایم، این میزان افزایش نیافته است.
سوای این موفقیت نسبی در گیشه، این پرسش مطرح است که آیا با این فروش‌ها می‌توان به آینده سینمای ایران امیدوار بود؟ این پرسش زمانی پررنگ می‌شود که با یک حساب و کتاب ساده در می‌یابیم که هزینه تولید مجموع آثار سینمایی اکران شده به مراتب بالاتر از فروش نوروزی این آثار است و برخی از این آثار نیز محال است بتوانند هزینه تولیدشان را بازگردانند و این در واقع منطق اقتصادی عقبه تولید فیلم‌های سینمایی نیست.
اگر بپذیریم از 47.5 درصد قیمت بلیتی که به پخش کننده می‌رسد و پخش کننده نیز تا 30 درصدش را برمی‌دارد، چیزی که نصیب صاحب فیلم می‌شود، تنها حدود سی درصد رقم فروش فیلم است و در واقع فیلمی که شش میلیارد تومان هزینه تولیدش شده، نیاز به فروشی حدود 20 میلیارد تومان در گیشه دارد تا هزینه و درآمدش سربه سر شود که متاسفانه تقریباً محال است و به همین ترتیب، فیلمی که یک میلیارد تومان هزینه تولیدش بوده، نیاز به فروشی سه میلیارد تومانی است تا تازه هزینه هایش بازگردد و پس از سه میلیارد، به نقطه سوددهی رسیده است.
در این میان تکلیف فیلمی که تنها پنج میلیون فروش داشته و از این دست فیلم‌هایی که تعدادشان در طول هر سال کم هم نیست، مشخص است و اگر این پروژه‌ها نفتی نباشد و از محل بیت المال به صورت مستقیم یا غیرمستقیم ساخته نشده باشند، سرمایه گذارانشان چنان به خاک سیاه می‌نشینند که اگر کلاهشان نیز در سینما گم شد، جرات آمدن به این سمت و سو را نداشته باشد و فوبیای سرمایه گذاری در عرصه سینما برای بخش خصوصی به عنوان سرمایه گذاری شکست خورده، پررنگ تر از اکنون می‌شود.
این واقعیت‌ها را که کنار هم می‌گذاریم و در می‌یابیم میزان فروش فیلم‌های نوروزی، هنوز پاسخگوی هزینه تولیدشان نیست، بیش از پیش بر سر این دو راهی قرار می‌گیریم که نگران باشیم یا خوشحال و به آینده سینمای ایران دلخوش باشیم یا برای آتیه هنر هفتم در این مرز و بوم دل‌نگران؟ شاید بهتر باشد پیش از ذوق زدگی درباره میلیاردی شدن فیلم‌ها که با بلیت پنج هزار تومانی دیگر دشوار نیست، درباره روزها، ماه‌ها و سال‌های پیش روی سینمای ایران اندیشه کرد و از هر طریقی شده، تلاش کرد 75 میلیون نفر صندلی در سال در یک پروسه چند سال تحقق یابد.
