سینماها پر شدند، آدم ها خالی!

به گزارش سایت شمس شهرستان مبارکه و به نقل از ایمنا ، صویر آشنایی از فرهنگ مردمی که این بار به دنبال فرهنگ به خیابان ها آمده بودند!
هجوم مردم سینما دوست به سینماها در روز رایگان سینما واقعا باور کردنی نبود! اینکه گرمی استقبال و ازدحام کم سابقه از سینماها در صبح پنجشنبه به حمله بیرحمانه ای تا شب بدل شود که خسارات کوچک و بزرگش نه تنها به خودشان بلکه معدود سالن های هنوز فعال اصفهان برسد.
تصویر چهارباغ اصفهان در روز رایگان سینماها، تصویر چهارباغ شب سال نو و عید نیمه شعبان بود. تصویر فراموش شده ای از سینما های دهه ۷۰ وقتی که آن زمان فیلم “کلاه قرمزی” را اکران کرده بودند. تصویری دور و کمتر دیده شده از خلوتی این سال های سینما که به خاموشی چراغ برخی شان مثل سینما فلسطین و ایران در اصفهان کشیده شد!
در نگاه اول لذت بخش بود؛ اینکه ببینی مردم به سوی سالن های خالی سرایز شده اند تا در کنار هم فیلم ببینند!
اما جریان به این باور ایده آل ختم نشد و این تصویر در زیر لایه هایش از آسیبی عمیق و فرساینده سخن گفت.
هجوم مردمی که آرام آرام و یک به یک به هجمه ای سنگین تبدیل شدند و با فشاری فرهنگی در شیشه ای سینما ساحل را شکستند! آنها از روی شیشه های ریخته بر روی زمین به استقبال فیلمی که خیلی هاشان نمی دانستند حتی نامش چیست، رفتند!
باور کردنش سخت بود اینکه زنی از طبقه متوسط شهری وقتی که هجمه و همهمه سینماها غنیمتی برای دزدان و ارازل شمرده شد گردنبند طلایش را با بلیت ۴۰۰۰ تومانی سینما معامله کند!
شکستن همان تصویری بود که از هر تصویر دیگری ماندگارتر شد! تصویر شکستن صندلی های سینما سپاهان در آستانه میزبانی جشنواره فیلم فجر و در های خروجی سینما قدس و از آن تاسف برانگیزتر سر پسر بچه ای که برای دیدن فیلمی که اصلا مناسب سن و سال اش نبود، به سینما آمده بود. و تمام تصاویر آزار دهنده ای که درکنار هم قرار گرفتند و باور رشد فرهنگ را شکستند. باور رشد فرهنگ در مردمی که همواره به عقبه و سبقه فرهنگی هنری شان در پایتخت جهانی اش بالیده اند!
تاسف برانگیز بود که مردم و بیش از همه قشر متوسط شهری و نه قشر فقیر و محروم یا دانشجویانی که خرج تحصیل و دفتر و کتابشان را هم سخت تهیه می کنند، به سینماهای رایگان هجوم آوردند تا فیلم هایی را ببینند که به قول خودشان نپرداختن ۴۰۰۰ تومان برای دیدنشان ارزش اینهمه سختی را نداشت.
آدم هایی معقول و مقبول که خیلی هاشان هم از حضور خودشان در این ول وله متعجب بودند!
دیدن این تصویر و تامل در عمق فاجعه اش آدم را به این فکر فرو می برد که ای کاش به جای افتخار و غرور آفرینی به تاریخچه و فرهنگ متمدن دیروز، لحظه ای انگشت حیرت بر حال و روز توخالی امروز بر دهانمان زده می شد تا دنیا را طوردیگری ببینیم !
تاسف برانگیزتر اینکه جای مخاطبانی از طبقه فرودست بیشتر خالی بود که نه فقط پرداخت پول بلیت سینما برایشان ناممکن است، آنقدر در تراژدی رسیدن به نان شب غرقند که عموما تجربه ی لذت سینمایی و فکر به آن در دنیایشان تعریف خاصی ندارد!
از سویی دیگر باید به این مسئله توجه داشت که ارائه طرحی مثل “سلام سینما” تا چه حد می تواند در باورها و افکار مردمی تاثیر گذار باشد که سالهاست از سینما دورند و کمتر لذت دیدن جمعی یک اکران تازه را بر پرده آن تجربه می کنند!
آیا نباید برای کمک به این جریان و ایجاد عمق در آن به جای اجرای طرحی چون آن که یک روز در سال مردم را به سالن ها کشاند، برای طرح های بلند مدت و ریشه ای تری با کمک کارشناسان و جامعه شناسان هزینه کرد که شاید سلام های گرمتر و به یادماندنی تری را نصیب سینماها کند.
دیدن این تصویر به جز تامل در فرهنگ مردمی که نه فقط در اصفهان بلکه شهرهای دیگر نگهبانان و دوستدارن خوبی برایش نبودند از فقدانی دیگر هم برمی آمد.
اینکه اگر تعداد ساخت آثاری که مردم خودشان و دغدغه هایشان را در آن می دیدند بیش تر بود؛ شاید نه فقط در روز رایگان سینما بلکه در عادی ترین و بی مناسب ترین روزهای سال هم با پرداخت پول بلیت و رعایت حق تقدم و صف انتظار به سالن های خلوت این روزهای سینما جان می دادند!