این بار طعم عاشقی ها فرق می کند، زمین و زمان همه خبر می دهند؛ خبر از وِل‌وله ای عظیم در قلب کشور. خبر می دهند که دیو چو بیرون رود فرشته درآید. فرشته ای به وسعت قلب 35 میلیون ایرانی عاشق و دلبسته…
صبح 12 بهمن ماه 1357. فرودگاه مهرآباد؛ مردم همه در انتظار رهبر، امام و پیشوای خود هستند، مردمی که در صف بی نظیر 33 کیلومتری استقبال فرزند کشور خود را پس از 15 سال دوری و تبعید می طلبند.
هوا بوی گل و سوسن می گیرد، چهره ها یک به یک خندان می شوند. ساعت روی 9 و 27 دقیقه و 30 ثانیه صبح که می رسد خبری در کل جهان مخابره می شود و فریاد و غریو شادی ایرانیان به عرش می رسد.
“امام وارد شد” و در خیل عظیم مشتاقانش تا بهشت زهرا بدرقه شد.
“والفجر و لیال عشر”؛ دیگر هوای ایران و جهان اسلام غبار گرفته نیست، دیگر در سرِ کسی شیدای وسوسه نیست. اینک رهبر محبوب خلق از سفر برگشته و پذیرای بیعت است، بیعتی به وسعت و عظمت استقبال 33 کیلومتری بی نظیر در تاریخ جهان و شود زیبا بنای ماندگار در تاریخ جهان…
امام یک حقیقت همیشه زنده است به تعداد 70 میلیون ایرانی مشتاق که عکس امامشان را در قلوب خود هک کرده و هنوز پس از 35 سال نگذاشته اند که غبار استکبار و تهاجم فرهنگی بر قلوبشان بنشیند. این چنین است که امام محبوب خلق برای خلق حماسه ای عظیم در گذر تاریخ وارد می شود و بی شک اگر همراهی مردم همیشه بیدار و همراه نبود این انقلاب شکل نمی گرفت.
انقلابی که حاصل خون و مجاهدت های شهیدان رشید و ثمره و حاصل تاسوعا و عاشورای حسین است و هم اکنون “انقلاب صادر شد”…
