خیلی‌ها با فیس‌بوک شاعر شدند
رسول یونان معتقد است، فیس‌بوک باعث آشنایی بسیاری از افراد با شعر و شاعر شدن آن‌ها شده است.
به گزارش سایت شمس شهرستان مبارکه و به نقل از ایسنا ، این شاعر درباره علت انتشار آثارش در فیس‌بوک، گفت: من خودم تصمیم نگرفتم این کار را بکنم. دیگران شعرهایم را از کتاب‌هایم برمی‌داشتند و در فیس‌بوک منتشر می‌کردند. من هم وقتی آن‌ها را دیدم، تصمیم گرفتم این کار را ادامه دهم.
او در ادامه درباره تأثیر انتشار شعر در فیس‌بوک، اظهار کرد: این کار هیچ تأثیر منفی ندارد. این‌که شعرهای‌مان را در این فضا عرضه کنیم، خوب است. فیس‌بوک یک نوع رسانه است و من از انتشار شعر در این فضا نتیجه منفی ندیده‌ام. فکر می‌کنم خیلی هم خوب است.
یونان همچنین گفت: من اصلا به این فکر نمی‌کنم که تعداد مخاطبانم زیاد شوند یا نه. اما چه بخواهم و چه نخواهم، انتشار شعر در فیس‌بوک مخاطب‌هایم را بیش‌تر می‌کند. من برخلاف کسانی که با ناراحتی می‌گویند، فیس‌بوک باعث شده شاعران زیاد شوند، این زیاد شدن شاعران را دوست دارم. خیلی‌ها در فیس‌بوک با شعر آشنا شدند و شعر گفتن را شروع کردند و این خیلی خوب است. چه اشکالی دارد که بسیاری از افراد اوقات فراغت‌شان را با شعر پر کنند؟ خیلی از نزدیکان من نمی‌توانستند از دو نویسنده اسم ببرند، اما از وقتی وارد فیس‌بوک شده‌اند، خواه ناخواه تحت تأثیر شرایط، به سراغ کتاب خریدن و مطالعه رفته‌اند تا سطح مطالبی که در این فضا منتشر می‌کنند، بالاتر برود. من این‌ها را به فال نیک می‌گیرم.
این شاعر درباره انتشار بدون ذکر منبع شعرهایش در فیس‌بوک گفت: این اتفاق زیاد رخ می‌دهد که شعری را بدون ذکر منبع منتشر کنند. این کار صحیح نیست، اما بسیاری از کسانی که این کار را می‌کنند، قصد بدی ندارند. آن‌ها دوست دارند رویایی را به اشتراک بگذارند. درصد بسیار کمی از آن‌ها هم اهل سرقت ادبی هستند، اما هیچ‌کس از راه کج به مقصد نمی‌رسد و کار این افراد بالأخره مشخص می‌شود.
یونان همچنین گفت: ایرادی که فیس‌بوک دارد، تگ کردن (برچسب زدن) است که غم‌انگیز است؛ گویی طرف می‌خواهد خود را به دیگری تحمیل کند، درحالی‌که فیس‌بوک مثل کافه و یا ویترین کتاب‌فروشی است که افراد فقط باید مطالب‌شان را در آن بگذارند. اگر کسی خواست می‌خواند و اگر کسی نخواست، نه؛ اما تگ کردن یک نوع اجبار و تحمیل است.
او در ادامه درباره احتمال فراموش شدن مطالب در فیس‌بوک، گفت: مطالب فراموش نمی‌شود، در ناخودآگاه انسان‌ها می‌ماند، به خاطره تبدیل می‌شود و می‌ماند.
