اشتراک اعضای بدن رمز موفقیت این دو نفر
مجله مهر- عطیه همتی: آقای «جیا هایکشی» و «جیا ونگی» دو فعال محیط زیست هستند که شبیه هیچکدام از دیگر فعالان این عرصه نیستند. آقای هایکشی کاملا نابیناست و آقای ونگی از بازوی دو دست دچار نقص عضو است اما این دو بسیار با هم صمیمی هستند و کارهای بزرگی انجام دادند.
دوستی آنها از زمانی شروع شد که هر دو به علت نقص هایی که داشتند نمی توانستند کار پیدا کنند اما این دوستی سبب شد آنها دست ها و چشم هایشان را باهم به اشتراک بگذارند و تبدیل به شرکای خوبی شوند.
چشم چپ هایکشی در همان ابتدای تولد آب مروارید داشت و بعد از مدتی از ناحیه ای چشم نابینا شد در سال ۲۰۰۰ نیز آب مروارید به چشم راست هایکشی نفوذ کرد و باعث شد هایکشی این چشم خود را نیز از دست بدهد. ونگی نیز در سه سالگی در یک تصادف سنگین دو دست خود را از بازو از دست داد تا سالها با این نقص عضو زندگی کند.
این دو دوست وفادار برای اولین بار یکدیگر را در سال ۲۰۰۱ دیدند. یعنی زمانی که بیکار بودند و نمی توانستند برای خودشان یک امنیت کاری فراهم کنند که از طریق آن امرار معاش کنند. در واقع زمانی که فکر کردن به آینده مایوسشان می کرد و حال و روز خوبی را در آینده برای خودشان متصور نبودند، همدیگر را یافتند.
هایکشی می گوید: یک روز پسر من به خانه آمد و گفت که دوستانش پوست یک پرتقال را می کندند و او بوی این میوه را استشمام کرده و حالا دلش می خواهد طعم آن را نیز بفهمد. در آن لحظه من بسیار متاسف شدم که پسرم نمی تواند حتی یک میوه بخورد. این موضوع به من انگیزه داد تا برای پول در آوردن سخت کار کنم چون من برای فرزندانم زندگی می کنم.
بنابراین این زوج سخت کوش باهم برنامه ای ترتیب دادند برای کاشت درختان و گیاهان در حاشیه یک رودخانه محلی؛ کاری که هم به نفع خودشان بود هم برای نسل آینده. آنها بخش زیادی از حاشیه رودخانه را اجاره کردند تا به کشت بپردازند. مقامات روستا نیز به خاطر این حرکت ستودنی آنها را از پرداخت اجاره معاف کردند تا کارشان رونق بگیرد.
هایکشی و ونگی هر روز ساعت ۷ صبح از خانه بیرون می زدند و با کمک هم و اشتراک گذاشتن اندامهایشان به سمت رودخانه می رفتند. ابتدا آنها چون هیچ پولی برای خرید نهال نداشتند. قلمه ها را به صورت دستی جمع کردند که این موضوع باتوجه به اختلالات جسمی که داشتتند اصلا کار آسانی نبود.
تلاش ستودنی این دو مرد بزرگ باعث شد آنها بتوانند بعد از سالها حدود ۱۰ هزار درخت پربار بکارند؛ کاری که حتی انسانهای سالم نیز نتوانستند انجام دهند. هایشکی و ونگی معتقدند این موفقیت به این خاطر است که بر ضعف هایشان غلبه کردند و توانستند روی پای خودشان بایستند.
