» عمومی » خانواده » نوجوانی، دوران ظهور “چراهای ” بی شمار
خانواده

نوجوانی، دوران ظهور “چراهای ” بی شمار

آبان 7, 1392 1010

به گزارش پرتال شمس شهرستان مبارکه .آنچه سنین نوجوانی انسان را با سایر دوران زندگی اش متفاوت ساخته و وجه برجسته ای به آن می بخشد ، ویژگی های رفتاری و شخصیتی در این دوران است. گویی که انسان به یکباره از هر آنچه پیش از این بوده دل می برد ، در دوران تازه ای متولد می شود و زندگی تازه ای را با جسم و جانی جدید می آغازد.

به نقل از ایمنا. همانگونه که آینه در این سالها تصویر تازه ای از او را پیش رویش گشوده ، از درون نیز تحول و دگرگونی عمیقی را احساس می کند. به دنبال راهی یا کسانی است که او را دوباره برای خودش از نو تعریف کنند ، او را به خودش بشناسانند و دلش را که در این دوران دستخوش تحولاتی جدی است ، با شرح ویژگی های خاص مرحله ای که در آن قرار گرفته کمی آرامش بخشند.
نوجوانی رویش مجددی است در دوران زندگی انسان. سرآغازی برای یک خیزش و یا یک انقلاب ، در جهت یا گاهی در خلاف جهت آنچه انسان تا قبل از آن از خودش و محیط اطرافش می شناخته. گویی که قدرتی در انسان زاده شده ، تا او را به صرافت ” تغییر ” و ” منیت ” بیندازد و به ورطه ادعاهای بلند و گاه خیالی نزدیکش کند.
در این میان یکی از مهم ترین و بحث برانگیز ترین مباحث و چالشهایی که یک نوجوان با آن روبروست ، مبحث دین و دیانت است. این چالش درست از زمانی آغاز می شود که انسان در این سنین ، با انتظارات جمع و جامعه آشنا شده و خودش را در مقابل آنها مسول می بیند. ذهن سازمان نیافته و بی سر و سامانش با ارزشها و ضد ارزشهایی که از سوی محیط بر او غالب هستند مواجه می شود و او را در معرض انتخاب هایی هرچند در ظاهر کوچک ، اما مهم قرار می دهد.
در این دوران گاه آنچه خانواده طی سالهای گذشته در قالب یک سیستم تربیتی به او آموخته ، در سایه قرار می گیرد. نوجوان می خواهد خودش دست به تشخیص و انتخاب بزند، راهش را برگزیند و آینده اش را به دست خویش رقم بزند.
در این زمان است که نحوه برخورد خانواده، با تغییرات سریع و محسوسی که در فرزند خویش مشاهده می کنند قادر خواهد بود به تثبیت یا عدم تثبیت یک رفتار نادرست یا درست در فرزند نوجوانشان منجر شود.
به واقع میزان صمیمیت و رفاقت صحیحی که از سالهای نخستین تولد فرزند، میان او و پدر و مادرش شکل گرفته در این دوران رمز موفقیت آنان در میزان نزدیکی به فرزندشان و آگاهی از افکار و علل واقعی رفتار او خواهد بود. در خانواده ای که پدر و مادر از ابتدا سمبل حقیقی و صحیحی از دینداری و اعتقاد و اجرای درست اعمال و مناسک دینی بوده اند، انتقال ارزشهای دینی به فرزند به نحو حقیقی و درستی صورت می پذیرد. نکته قابل توجه در اینجاست که این انتقال نه به نحو گفتاری و در قالب جملات دستوری و امری است و نه در قالب توصیه ها و نصیحت های کسالت باری که به گوش نوجوانان اموری خسته کننده و مکرر می آیند، بلکه در قالب یک سیره عملی خواهد بود که آموزش را به نحو بسیار باکیفیتی به فرزند انتقال می دهد.
خانواده یعنی تجمع افرادی که هر کدام با نقشی متفاوت از دیگری در جایگاهی تعریف شده معانی و پیام هایی را به سایر اعضای جمع انتقال می دهند. هرگاه انتقال این پیام ها از صورت کلامی و زبانی به قالب عملی تغییر یابد، از تاثیرگزاری و تداوم بیشتری برخوردار خواهند بود.
دوران نوجوانی، دوران ظهور ” چرایی های ” بی شمار است و خانواده زمانی می تواند از گزند سوالات و مورد بازخواست قرار گرفتن فرزند نوجوانش رهایی یابد که در عمل به جز اجرای صحیح ارزشها چیز دیگری از خود نشان نداده باشد. به عنوان مثال پدری که بر اجرای اعمال عبادی خود و فرزندش تاکید و اصرار فراوانی دارد اما بر سایر جنبه های اخلاقی، اعتقادی و انسانی خویش بی توجه است در محیط خانه پدری خوش رفتار نیست و قابلیت الگو شدن برای فرزند خویش را ندارد و بنابراین برای انتقال ارزشهای دینی به سایر اعضای خانواده موفق نخواهد بود!
مشکل از جایی بزرگتر می شود که خانواده در مواجه با فرزندی که تا دیروز کودکی بوده وابسته و مطیع و امروز نوجوانی شده با قد و قامتی تازه و خلق و خویی عجیب، دچار سردرگمی می شود. گویی که فرزند خویش را دیگر نمی شناسد، زبانی برای هم صحبتی با او ندارد و حتی گاه او را غریبه ای در خانه خویش احساس می کند.
حساسیت و اهمیت “ارزش باوری” در انسان ها بر هیچ کس پوشیده نیست. انسانیت در باور و پایمندی به ارزشهاست که معنا می یابد وگرنه جز این هیچ نخواهد بود!
در سال های نوجوانی ذهن انسان با همه تازگی و نوپا بودنش در دریافتن و باورپذیری ارزشها و ضد ارزشها نیرومند عمل می کند. پس همواره می بایست بر نحوه تربیت انسان از سالهای نخست کودکی و سپس نحوه مواجهه و برخورد آگاهانه والدین در سنین پر مخاطره نوجوانی تاکید داشت و در رسیدن به این آرمان که “نوجوانان و جوانانی متدین، با ایمان و اعتقاد قلبی پرورش دهیم ” کوشا باشیم.

به این نوشته امتیاز بدهید!

سعید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

  • ×